Patron

Urodził się 16 czerwca 1900 r. w Ostrzeszowie, był synem Antoniego (rolnika) i Józefy z Blewąsków (gospodyni domowej). Po ukończeniu ostrzeszowskiej szkoły podstawowej kontynuował naukę w szkole prywatnej oraz na zawodowych kursach dokształcających w Poznaniu i w Warszawie, był uczniem w biurze adwokackim w Ostrzeszowie. Z uwagi na inwalidztwo spowodowane złamaniem szyjki kości udowej nie został powołany do służby wojskowej, brał jednak aktywny udział w przygotowaniu powstania wielkopolskiego – ochotniczo pełnił służbę przy rozbrajaniu żandarmerii niemieckiej oraz wypieraniu Grenschutzu z Ostrzeszowa w l. 1918-19. Następnie został oddelegowany Radę Ludową do przejmowania administracji z rąk niemieckich. W latach 1919-1929 był asystentem i sekretarzem w Zarządzie Miejskim w Ostrzeszowie, później pracował jako sekretarz w Wydziale Powiatowym, a od 1932 r. jako inspektor powiatowy w Kępnie. Po napaści niemieckiego agresora na ziemie polskie uchodzi wraz z rodziną w głąb kraju, po czterech tygodniach wraca do Kępna, gdzie zostaje aresztowany i po zwolnieniu zobowiązany jest do codziennego zgłaszania się na policji. W dniu 1 listopada 1939 rodzina Golusów zostaje wysiedlona z Kępna i przenosi się do rodziny w Ostrzeszowie, gdzie zajmuje się organizowaniem pomocy dla wysiedlonej ludności oraz jeńców wojennych różnych narodowości, zwożonych masowo do ostrzeszowskich obozów jenieckich. W styczniu 1940 r. wstępując do AK rozpoczyna działalność w ruchu oporu pod pseudonimem „Janusz”; zawodowo pracował wtedy w biurze tartaku w Ostrzeszowie. 30 maja 1944 r. został aresztowany przez gestapo i osadzony w obozie w Łodzi, po ucieczce w trakcie ewakuacji obozu w styczniu 1945 r. wrócił do Ostrzeszowa i pracował kolejno jako: inspektor samorządowy Prezydium Pow. Rady Narodowej w Kępnie, Zrzeszeniu Prywatnych Właścicieli Nieruchomości /tamże/, a następnie w Ostrzeszowie był intendentem w Szpitalu Powiatowym, pracownikiem umysłowym w Banku Spółdzielczym i Spółdzielni Mleczarskiej, kierownikiem Wydziału Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej w Prezydium Pow. Rady Narodowej. W 1958 r. przeszedł na emeryturę. Był odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi oraz Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. Poza pracą zawodową angażował się w działalność społeczną: od 1918 r. był członkiem Towarzystwa Młodzieży Polskiej, w 1921 r. – współzałożycielem Chóru Męskiego „Dzwon”. W okresie międzywojennym obok M. Malinowskiego i St. Sarnowskiego reżyserował przedstawienia amatorskiego ruchu teatralnego – m.in. „Betlejem polskie” Lucjana Rydla. Był w gronie założycieli Towarzystwa Przyjaciół Ostrzeszowa i pełnił funkcję jego prezesa. Dużo pisał o swoim rodzinnym mieście i jego okolicach, zebrane materiały wykorzystywał w pogadankach emitowanych przez lokalny radiowęzeł oraz w wydawnictwach książkowych, których był autorem lub współautorem. Drukiem ukazały się: „Ostrzeszów – przeszłość i teraźniejszość” – w 1969 r., „Baśnie i legendy ostrzeszowskie” – 1994 r., „Ziemia ostrzeszowska w baśniach legendach” – 2003 r. Z wielu Jego opracowań korzystali twórcy późniejszych publikacji, a także uczniowie i studenci, którym zawarte w nich wiadomości w dalszym ciągu są pomocne w poznawaniu historii Ziemi Ostrzeszowskiej. Gromadził numizmaty, eksponaty historyczne, artystyczne, oraz wydawnictwa książkowe dotyczące dziejów regionu. W 1965 roku przekazał władzom miasta swoje zbiory, dając początek ostrzeszowskiemu muzeum. Był jego pierwszym kierownikiem oraz organizatorem wystaw artystycznych i historycznych. Wiodącą częścią zbioru jest kolekcja numizmatów, z których najstarsze datowane są na pierwszą połowę XVII wieku. Zmarł 5 października 1971 r.